Een ralaxt begin van de vakantie...

Vandaag was ons traditionele dagje naar Amsterdam, de dag voordat we vanaf Schiphol naar Ghana zullen vliegen. We hadden er super veel zin in. Even lekker ontspannen en alvast in de vakantie stemming komen. Het plan was om lekker vroeg te vertrekken zodat we alle tijd hadden om door Amsterdam te struinen. Maar helaas loopt nooit alles volgens plan. We waren nog geen half uur onderweg toen we het verontrustende bericht kregen dat er een vrachtwagen op het spoor was beland. Dit gebeurde vlak bij Schiphol. Voor ons was dat geen probleem, want wij gingen met de auto, maar voor Lotte en de rest van de groep wel. Zij hadden vandaag het vliegtuig naar Ghana om drie uur. ‘Denk je eindelijk dat alles geregeld is, komt dit’, werd er gefrustreerd door de auto geroepen. Het visum dat we nodig hadden voor Ghana kwam ook pas twee dagen geleden. Wel heerlijk hoe er dan op een Afrikaanse manier wordt gezegd: ’Waarom maken ze zich zo druk. Ze gaan toch pas over twee dagen.’
We konden niet veel doen en hoopten maar dat het spoor op tijd vrij was, zodat de groep Schiphol op tijd zou bereiken. Er bleek echter niet veel vooruitgang in te zitten en de zenuwen dat de groep niet op tijd Schiphol zou bereiken, namen toe. Er bleken meerdere storingen te zijn en de treinen zaten overvol aangezien er zo veel treinreizen uitvielen. Wij waren ondertussen bij ons hotel aangekomen en checkte snel in. We wilden naar Schiphol gaan om te kijken wat we voor ze konden doen. Ondertussen tikte de tijd maar door en er leek niet veel vooruitgang in de reis van de groep te zitten. Toen we op Schiphol aankwamen, liepen we naar de incheckbalie van KLM om de situatie uit te leggen. De medewerkers keken ons begrijpend aan en legden uit dat er met de noodprocedure uiterlijk ingecheckt kon worden tot kwart over een. Het was ondertussen twaalf uur, dus belde papa een van de begeleiders van de groep om naar de stand van zaken te informeren. Het bleek dat als de groep omreed via Amsterdam Centraal zij om kwart voor een op Schiphol zouden aankomen. Het leek er dus op dat ze het zouden halen. Om de tijd wat te doden, gingen we uitzoeken wat de kortste weg van het perron naar de incheckbalie was. Ik denk dat ik elke hoek van Schiphol zo ongeveer wel gezien heb.

Toen iedereen weer een beetje van de stress bekomen was (vooral papa), belde dezelfde begeleider op. Aan papa’s gezicht te zien was het niet heel erg positief nieuws. Toen er opgehangen werd, vertelde hij dat de trein, waarmee de groep zou komen, niet meer zou rijden. Er werden meteen allemaal nood oplossingen bedacht. Na een tijdje ging de telefoon weer en bleek dat er een extra trein werd ingezet. Iedereen was super opgelucht. Alles kwam toch nog goed. Mama en ik gingen karretjes voor de koffers klaar zetten. De karretjes die we hadden toegeëigend, moesten we met ons leven bewaken. Papa en Jesse zouden onder bij de trein gaan staan, zodat ze konden helpen met koffers uit de trein te laden. Er kon niks meer fout gaan; de karretjes stonden klaar, de hele groep zat in de trein en we wisten de snelste weg naar de incheckbalie. Nu maar wachten tot de trein aankwam. Toen mama en ik twee minuten na officiële aankomst tijd van de trein nog niemand naar boven zagen komen, ging ik even het perron op om te kijken wat er aan de hand was. Ik ging met de roltrap naar onder en zag tot mijn verbazing dat er nog helemaal geen trein was. ‘Zeg niet dat ze nu ook nog eens vertraging hebben,’ dacht ik bij mezelf. Ik sprintte de roltrap weer omhoog en terwijl ik het tegen mijn mams zei, verscheen er op het ‘trein informatie bord’ 15 minuten vertraging. ‘Oh nee’ zeiden we in koor. Het bleek dat de trein stil stond omdat er mensen op het spoor stonden. De zenuwen dat de groep het op het laatste moment toch niet zou halen, namen toe. Het enige dat we nu nog konden doen, was wachten en hopen dat de trein nog op tijd aan zou komen. De trein kwam met een dikke vertraging aan en Jesse en papa hielpen zo veel ze konden met het uitladen van de tassen van de leerlingen. De conducteur begon halverwege ongeduldig te fluiten dat de trein weer ging vertrekken. Gelukkig kregen ze alle tassen op tijd de trein uit. Iedereen kwam boven en de tassen werden op de karretjes gelegd. De meeste leerlingen begonnen in vlug tempo naar de incheckbalie te lopen. Toch was nog niet iedereen zich bewust van de ernst van de situatie, want de opmerking ‘waarom zo’n gehaast, we vliegen toch pas over anderhalf uur,’ kwam voorbij. Bij de incheckbalie stonden medewerkers van KLM de groep op te wachten. Zij zouden er voor zorgen dat iedereen zo snel mogelijk werd ingecheckt en op tijd in het vliegtuig zou zitten.

Nu konden wij eindelijk met een gerust hart naar Amsterdam. Op de Dam hebben we met een broodje in de hand nog even nagepraat over deze belevenis. Opeens kreeg papa een sms’je van de begeleider dat ze nog niet opgestegen waren omdat de band van het vliegtuig lek was. ‘Het zit ze ook wel allemaal tegen zeg,’ lachten we met zijn viertjes. We waren namelijk heel blij dat het uiteindelijk toch goed afgelopen is, ook al heeft het bij sommige van ons voor wat hartkloppingen gezorgd. We konden eindelijk chillen en het weer zorgde voor een echt vakantie gevoel.

We gaan nu lekker slapen en hopen dat onze reis morgen een stuk rustiger verloopt.
Tot snel.

XX Myrthe en de rest
Ps. De leerlingen zijn om 23:00 in Ghana gearriveerd.